Dag 25 Kingman – Victorville

Na een rustige warme nacht zaten wij al weer vroeg aan het ontbijt. En waren wij om 9 uur alweer de deur uit, de weg op, route 66 verder af rijden.

De route vanaf Kingman is erg bergachtig en warm, veel stukken door de woestijn. Na enige tijd te hebben gereden kwamen wij in een klein stadje terecht genaamd Oatman, dit is een stadje die nog steeds zo is als in de cowboytijd.

Oatman ligt op een hoogte van 830 m en startte zijn bestaan als een tentenkamp toen twee prospectors in 1915 er goud voor een waarde van 10 miljoen dollar vonden. Het plaatsje was toen al bewoond en zijn bevolking groeide in minder dan een jaar uit tot 3 500 inwoners. Oatman verkreeg definitief zijn naam als postume eer aan Olive Oatman, een meisje uit Illinois, gekidnapt door (vermoedelijk) Yavapai en verplicht te werken als slavin. Ze werd later verkocht aan Mohave-indianen en door hen in het gelaat getatoeëerd volgens het gebruik van de stam. Ze werd in 1855 vrijgelaten in de buurt van Oatman.

In 1921 verwoestte een brand veel van Oatmans kleinere gebouwen maar Oatman Hotel bleef gespaard. Gebouwd in 1902 is dit hotel het oudste tweeverdiepingen hoog gebouw uit adobe in Mohave County. Het hotel is vooral bekend omdat hier Clark Gable en Carole Lombard verbleven tijdens hun huwelijksreis na hun huwelijk in Kingman op 18 maart 1939. Gable ging vaak terug naar Oatman om er poker te speler met de mijnwerkers. De suite waarin het beroemde filmkoppel uit Gone with the Wind verbleven is de hoofdattractie van het hotel (gesloten wegens restauratie in 2012), naast "Oatie the Ghost", een vriendelijk spook wiens identiteit teruggaat op die van William Ray Flour, een Ierse mijnwerker die achter het hotel overleed, vermoedelijk door excessief alcoholgebruik. Hij werd twee dagen na zijn overlijden teruggevonden en haastig begraven in een ondiep graf vlak bij de plaats waar hij stierf.

In 1924 stopte de belangrijkste werkgever, United Eastern Mines, zijn activiteiten in Oatman. De federale regering sloot alle resterende activiteit in 1941 omdat men tijdens deze oorlogsperiode werkkrachten nodig had om andere metalen dan goud te delven. Oatman overleefde dankzij de reizigers tussen Needles en Kingman die zich via de Route 66 verplaatsten. De route wordt lokaal Oatman Highway genoemd. Tegen 1960 was Oatman nagenoeg verlaten omdat de Interstate 40 werd aangelegd en men zo de 1113 m hoge Sitgreaves Pass tussen Oatman en Kingman kon vermijden.

Oatman herleefde in de recente jaren door de wereldwijde interesse in Route 66 en de explosieve groei van de nabijgelegen gokstad Laughlin, die bezoeken aan Oatman promoot. Wilde burro's (kleine ezels) lopen er vrij door de straten van Oatman en bijna iedere winkel in Oatman verkoopt voer voor hen. Borden waarschuwen overal om toch voorzichtig te zijn met deze dieren. Ze stammen af van de pakezels die door de prospectors werden gebruikt en ze zijn beschermd door de federale regering. In Oatman worden allerlei evenementen georganiseerd: van bijeenkomsten van klassieke auto's tot Wild West Shootouts. Op Amerika's onafhankelijkheidsdag organiseert men een wedstrijd om een ei te koken op replica's van Route-66-borden. Inwoners van Oatman zijn fier op hun Route-66-verleden. (Bron: Wikipedia)

Nadat wij uitgebreid het stadje hebben verkent en h.e.e.a. aan foto’s hebben geschoten en gefilmd zijn wij weer verder gegaan. De route vervolgde weer door de woestijn waar het (buiten) een temperatuur van 44 graden bereikte. Niet te geloven zo warm. Na ongeveer 2,5 uur waren wij aan gekomen bij ons hotel in Victorville en hebben ingecheckt. Voor ons stond een suite te wachten met een lekker groot bed (king). Dat wordt weer breed-uit slapen i.p.v. in een klein (queen) bed waar ik moest uitkijken dat ik bij het omdraaien Patries niet wakker maakte.

Morgen weer een nieuw verhaal. Tot morgen.

[Glenn]